Yağmur Kokan Düşler

Bir pencere açıldı

Seyredildi uzunca şehir.

Islanan aşıklar, yalnız yürüyen insanlar,

Yalpalayan sarhoşlar vardı dışarıda.

Gecenin bir körü, balkonda sigara içen kadınlar

Hemen aşığıda, onları seyreden aşık adamlar

Islanmış kağıtlarda, hafif silik aşk şiirleri vardı

Durmuştu sanki zaman,

Pencerede kendi ölüsüne bakarken.

Sıyırdı ışığı bir kez daha teninden

Geceye gömdü düşlerini.

Kapattı penceresini,

Vazgeçti anlamaya çalışmaktan.

Ruhunun rutubetli anılarında

Vazgeçti onun gözlerini aramaktan

Kimse duvarın arkasını merak etmiyordu

Geçebilmek için ötesine

Vazgeçti kendi ördüğü duvarlara çarpmaktan.

Yenilmişti…

Bitkindi, tükenmişti,

Zırhlarıyla savaş meydanında yapayalnız kalmıştı,

Ne için, kimin için savaştığı belli değildi,

Yağmur kokan düşleri vardı eskiden,

Artık onun değildi.

Değişiyordu renkler, geceler, gündüzler

Kadınlar, erkekler…

O ısrarla aynı kalırken.

Aynı kalmak yalnızlıktır

Yalnızdı, susmuştu.

Yağmur dindi sonra

Penceredeki ölüsü silindi

Toprağın kokusunu içine çekti

Ve şu sözler döküldü karanlığından

“Aklının alabileceğinden daha büyüktü sana olan sevgim. O yüzden kızmıyorum gidişine”…