KADÜK (Değerini, önemini yitirmiş olan )

Kömür kokusuna doğduk.

Sobanın üzerinde her daim duran, güğümü izleyerek büyüdük.

Çoğumuz Pazar akşamları yıkanırdık,

Zira ertesi sabah okulumuz vardı.

Ancak bilirdik ki, temizdik.

Kirlenmemiştik henüz.

Mahallemiz vardı, sadece bize ait olan.

Ağabeylerimiz vardı, ablalarımız, teyzelerimiz, amcalarımız…

Birbirini tanıyan, seven, lakin kan bağı olmayan,

Gerçek dostlarımız vardı.

Oyuncaklarımız yoktu belki ama hayallerimiz,

Hayal gücümüz vardı.

Saklambaç oynardık, ailemiz bizi zorla eve sokuncaya kadar.

Kimse çekinmezdi, yanağından bir öpücük alırken bir çocuğun.

Sarılmaya korkmazdık, sımsıkı sarılırdık birbirimize.

         Günler öylece geçip gitti.

 Yitirdik sokakları, ahşap evleri.

“Yeni” adı altında yok ettik geçmişi.

 Meğer sokaklarda büyüyen son çocuklarmışız, bilemedik.

Şimdilerde, sitelerin güvenliğine emanet hayallerimiz,

Keyfimiz, oyunlarımız ve çocuklarımız.

 İntihar etmiş bir televizyondan,

 Geriye kalan binlerce anlamsızlıkları izleyerek, tüketiyoruz zamanımızı. Yitirdiğimiz çocukluğumuzu arıyoruz eski videokasetlerde.

Zengin olmayı, mutlu olmanın tek koşulu sanan zihniyetin,

Sessiz çığlıklarıyla kaplı gökyüzü.

Sitemden başka bir şey duymuyor artık kulaklar.

Kadük kıldı zaman, bize dair iyi olan ne varsa.