Ön Yargı

1

Uyandı! Peki, neye yaradı? Uyanmak mıydı amaç? Yaşamak, yoksa sonsuz bir rüya halimiydi? Boş buzdolabına baktı, buruşmuş salatalıktan bir ısırık aldı. Ne kadar da ona benziyordu. Gülümsedi! Ağzında acı bir tat, tükürdü. Musluktan bir bardak su doldurdu kendine, bir dikişte içti. Eline geçeni bir çırpıda tüketmede üstüne yoktu. Tıka basa dolu kül tablasına birkaç sigara daha hediye edip, günlerdir yıkamadığı, rengi griden biraz daha griye dönen gömleğini giydi. Sehpada duran silahını aldı. Çıktı evinden, elleriyle asansörde yüzünü yıkadı, çapaklarını temizledi. Parktaki en eski araba olan arabasına bindi. Uzaklaşıp gitti…

2

Karısının öpücükleriyle uyandı. Uyanmak, hissetmek güzel şeydi. En azından artık onun için. “Kahvaltı hazır” senfonisiyle yataktan kalktı. Tertemiz evin, tertemiz banyosuna girip elini yüzünü yıkadı. Yatak odasında duran ütülenmiş gömleğini, pantolonunu giydi ve kahvaltı masasına geçti. Eşinin gülümsemeleriyle güzel bir kahvaltı yaptı. Öpücüklerle uğurlandı. Otoparkın en güzel arabasına doğru yürüdü, yanına geldi arabasının ancak, bu sabah yürümek geldi içinden. Zaten iş yeri de evine çok yakındı. Yürüyerek ve ıslık çalarak uzaklaştı.

3 (Son bölüm)

İki adam ıssız bir sokakta karşı karşıya geldiler. Birbiriyle hiçbir bağı olmayan bu iki adam, kaderin ağlarını örmesini izliyorlardı. Adam neredeyse arabasıyla eziyordu ıslık çalan adamı. Öfkeyle arabanın yanına geldi. Islık, yerini küfürlere bıraktı. Pencereyi aç işareti yaptı. O esnada arabadaki adam, pencereyi açtı ve cebinden silahını çıkardı. Korkuyla ona baktı ıslık çalan adam. Arabadaki adam, gülümseyerek silahını cebine koydu. Pencereyi kapatmak için hamle yaptı. Islık çalan adamın silahını görünce kendinden geçti. Gülümseme, yerini korkuya bıraktı. Hamle yapmak istediği sırada, bir el silah sesi duyuldu. Adamın başı, kanlar içinde direksiyona değdi, öylece kalakaldı. Diğer adam hızlı adımlarla oradan ayrıldı.

Hepiniz bu hikâyeyi okurken, başında yazdığım adamın, diğer adamı öldüreceğini ya da en azından ıslık çalan adamın başına bela olacağını düşündünüz değil mi? Hayat böyledir işte. Ön yargıdır, bizim için yaşamı çekilmez bir hale getiren. Özü görmeden yapacağımız her seçim, bize şekilli bir yalnızlık getirecektir.