Yitirdiklerimize… (6 Şubat)

Kara gece. 6 Şubat gecesi. Işığın esir alındığı, sonsuz uyku hali. Dışarıda ince bir yağmur yağıyor. “Ne güzel bir gece” diyor bazıları, penceresinden ıslak kaldırımları izlerken. Hiç kimse olacak olanların farkında değil. Nasıl farkında olsun ki? Son kez öptüler eşlerini, çocuklarını, son kez okudular bazıları kitaplarını, son kez zengin olabilmenin hayalini kurdu bazıları. Son kez ağladı ayrıldığı sevgilisine birisi, son kez düşledi âşık olduğu yârini bazıları. Son kez su içti, son kez dişlerini fırçaladı. Son kez soğuk yatakta, ısınmaya çalıştı bazıları.

Yeni güne uyanmanın heyecanlıyla uykuya daldılar. Kara gece. 6 Şubat gecesi. Tam altmış beş saniye sallandı yer küre. Kökünden salladı deprem umutları, yarınları, aşkları, sevdayı, düşleri, hayalleri… Tuz buz oldu şehirler. Yerini, çığlıklara bıraktı. Can çekişiyordu memleket. Karanlıktı, kimse kimseyi görmüyordu. “Terlik giymeden evde dolaşma” diyen anne, buz kesmiş ayacaklarına bakıyordu çocuğunun. Elinden başka bir şey gelmiyordu. Çaresizlik kaplamıştı bütün şehrin sokaklarını. O gece, 53 bin 537 vatandaşımız yaşamını yitirdi. 107 bin 213 kişi yaralandı. Binlerce insan evsiz yurtsuz kaldı. Çadırlarda soğuk havada yaşamak zorundaydılar artık. Bir günde değil üstelik. Günlerce, aylarca… Yüzbinlerce insan, oğlundan, kızından, eşinden, babasından, annesinden, komşusundan, sevgilisinden, dostundan oldu. Yitirdik sol yanımızı o gece.

Üzerinden bir hayli zaman geçti. Suçlu yoktu. Kusurlu yoktu. Hatalı yoktu. Yanlış yapan yoktu. Ölen öldü kalan kaldı. Zaman bir nehir gibi akıp geçti önümüzden, yine hiçbir önlem alınmadı. Unutuldu her şey. Unutan yalnızca bizlerdik oysa. O geceyi gören hiç kimse, hiçbir şeyi unutmadı. Unutmayacakta…

Yitirdiklerimize…