Yadsıma

Çıkarların çarpıştığı kirli bir yer kürede, var olan ve hep var olacak bir gerçek yok sayılıyor. Üç maymunu oynuyor bütün dalkavuklar. Seslerimiz sadece, bizden daha güçsüze yükseliyor. Arkalarındakilere güvenerek konuşuyor, bütün cesur olduğunu sananlar. Bir savaş var dünyanın tam ortasında, bin yıldır süren ve ne yazık ki sadece masumları, kadınları, çocukları ilgilendiren. Sadece ortalama bir aptal yetiyor dünyayı kan gölüne çevirmeye. Değişmeyen kural, bütün kalplerde çürüyor sessizce. “Savaşı kazanan, her zaman haklıdır.” Herkesin bir bahenesi var, itinayla ruhunda taşıdığı. Onlar da toprak satmasaydı diyor birisi, bize hiçbir zaman yardım etmedi diyor bir başkası, orada çıkarlarımız var diyor para delisi, Musanın sözü var diyor, inandıkları yüzünden deliren zavallı, Korkup vatanını satanlar, Mehmetçik Filistine diyor. Herkes bir başkasına atıyor sorumluluklarını. Çay eşliğinde, televizyonun karşısında, küfür ediyor sağa sola ve rahatlıyor. Kanı değiyor o sırada, üç yaşında bir kız çocuğuunun toprağa. Bir baba oğlunu gömüyor usulca. Yemek yerken bomba düşüyor bir ailenin kucağına. Robot mu insan mı belli olmayan birisi, bizimkiler haklı diyor. Susuyor insan olduğunu sananlar. Susuyor susuyor susuyor…

Ve böyle bir gelişmeye “dünya gibi cennet başlı cehennem görmedim…” denilir