Sıradan Aykırı

Nasibimi alamıyorum artık yağmurdan anne!
Zira hiç dışarı çıkmıyorum.
Islanmadan nasıl arınacağım ben anne?
Bazı soruların yanıtları yok bende.
Sorularım da, yanıtlarım da kayıp
Benim gibi anne…
Unuttum yaşamın kıymetini,
Nefes almanın keyfini,
Çiçeğin kokusunu,
Yağmurun huzurunu,
Kim çaldı düşlerimi anne?
Ne zaman yitirdim sevdamı?
Her şeyden korur oldum kendimi,
Korumak zorunda olduğumu hisseder oldum.
Ya da öyle olduğunu sandım sürekli, kim bilir…
Oysa çırılçıplağım,
Oysa yapayalnızım,
Bir boşluk var düşümde.
Ne zaman ayağa kalkmak istesem düşüyorum anne!
Bir hata var bir yerde biliyorum, hissediyorum.
Ancak hatalarım da kayıp şimdi,
Benim gibi…
Kalabalıklar artık korkutuyor beni anne!
Yaralarımı açacaklar,
Alay edeceklermiş gibi geliyor.
Münzevilik arıyorum karanlıklarda.
Artık ışığım yok anne!
Kime ne anlatsam yanıtlar aynı
Kimden ne beklesem, gelmeyenler aynı
Aynılığın içinde, sıradan bir aykırıyım sanki
Hiçbir faydası olmayan boş düşünceler gibi.
Düşünecek gücüm yok artık anne!
Susmuş ömrüm,
Çığlıklarım, hırslarım susmuş,
Beklentilerim çoktan ölmüş,
Gömen yok…
Yanı başımda duruyor ve kokuyor anne!
Suskunluğumun bir anlamı yok artık.
Anlamsızlığın denizinde boğuluyorum.
Benim aradığım şey ne anne?
Ne arıyorum kendi suretimde?