Karanlıkta bir çocuk çığlığı

Üç büyük din için kutsal olan bir toprak var bu dünyada. Ve binlerce yıldır, sırf kutsal diye birbirlerini öldürüyor insanlar. Adı kutsal olan bir şey için, kanla kaç defa yıkandı bu topraklar kim bilir. Lakin insanoğlu doyumsuz, doymuyor, doymuyordu kana. Kadın demeden, çocuk demeden, yaşlı genç demeden öldürmeye devam ediyordu.

Gücü yaratmaya yetmediği için, elinden gelen tek hünerini ortaya döküyordu. Zenginler dini kullanıp, fakirleri ortadan kaldırıyordu böylece. Bundan doksan küsur yıl önce, gaz odalarında adice öldürülenler, şimdi aynı şeyi başkalarına yapıyordu. Üstelik adına kahramanlık diyorlardı. Aciz yürekleri bunu kabullenmiş, öldükçe çocuklar, şarkılar söylüyorlardı meydanlarda. İşte böylesi iğrenç bir yerde henüz dört yaşındaydı küçük kız. Babasının bir tanesiydi.

Annesinin kanıydı, etiydi hatta ruhuydu. Babası sakalları canını yakar belki korkusuyla çoğu zaman öpmeye kıyamıyordu. Kıydılar… Üstelik oyun parkında… Onlarca çocukla birlikte, o da küçük bedenini sundu karanlığa. Babası son kez baktı küçücük yüzüne. Sakalını son kez değdirdi saçlarına. Gözlerinden öptü. Sımsıkı sarıldı.

Sonra, yarım metre beyaz bir kefene sarıp, toprağın altına bıraktılar cansız bedenini. Dünya yine Tanrıyı suçlama derdinde, işler tıkırında. Ticarete devam… Birkaç kınama, birkaç sert söz sonrası gücün karşısında eğilmeye, ne denirse onu yapmaya devam… İnsanlık tarihi boyunca dua ile hiçbir devlet yok olmadı. Öyle olsaydı peygamberimiz savaşmaz dua ile işin çaresine bakardı. Ama insan; öylesine ahmak ve kötü ki, işine gelmeyen hiçbir şeyi yapmıyor. Uzaktan bakıyor sadece. Gözyaşını döktü mü onun için konu kapanıyor. Olan sadece çocuklara oluyor. Ve onların laneti dünyanın sonunu getirecek. İnandığım tek şey bu…