Huzur ve Sükûn

Toplum olarak adeta bir cinnet hali geçiriyoruz! Trafikte, yolda, caddede, sokakta, parkta, bahçede, kuyrukta, okulda, hastanede, postanede, otobüste, metroda, çarşıda, pazarda ama heryerde, hiç yoktan, boştan yere, incir çekirdeğini doldurmayacak konulardan birbirimize öldüresiye saldırıyoruz!

Empati kültürümüz hiçbir zaman olmadı maalesef de, yardımlaşma, dayanışma duygusu çoktan erozyona uğramış, içimizdeki insan sevgisinin üstünde ot bitmiş, ‘tahammülümüzün’ sınırları uçurum!

Öfke kontrolüymüş, On’a kadar saymakmış o kadar vaktimiz yok!
Komploya, tahrike, güdümlenmeye, ajitasyona, dinlemeden, anlamadan, nefrete ve şiddete, her an hazır ve nazırız!
Sinir tepemizde, kan beynimizde!
Bir bed bakış, bir kem söz;
sonrasını düşünecek halde değiliz!

Şeytanî küresel komitenin yeryüzünü şeytanlaştırma projesini hayata geçirmek için çalışıyor ama biz oturuyoruz!

İnsan ve insanlık, karşı koyabileceği bu hayasızca akın karşısında, kadim direniş kodlarına gidip, kafa yormazsa olmaz !

İyi yapmıyoruz, iyi etmiyoruz, iyi değiliz!

Toplum olarak sagduyuya, itidale, huzura ve sükûna her zamankinden çok daha fazla şiddetle ihtiyacımız var!

Kendimize gelmezsek, toplumca, faturası ağır bir musibet gelir bulur, hepimizi kendimize getirir yoksa!