“Dedemin İnsanları!”

-Sağdan sola, Soldan sağa…
Genel mütalâa olsun bizimki, ‘tümevarım’ diyelim, öyle olsun!

Üzülüyor insan!

Köşede, bucakta, sazda, sözde, bazen çalakalem, bazen zehir zemberek, bakıyorum!

Dönemi bitmiş, nevri dönmüş, halâ eski hamam, eski tas! Çok var bunlardan da, bu şimdi ‘kırpılıp yıldız yapılanlardan!

Yaşta kemâle ermek başka birşey!
Bizi yanıltan yaş almayı(*), yıl sayısıyla eşitliyor olmamız!

Eskiler buna, ‘aklın büyümesi’, ‘ruhun olgunlaşması’ dermiş!

‘Sır’ rakamlarda değil, rakamların içinde yani..

O yüzden, orantıdaki ufak bir aksilik, “değil 74, 174 de olsa, huylu huyundan vazgeçmez” deyiminin ‘öz’ kaynağı!

Şöyleki;
Kedi’nin, kendini dev aynasında aslan gibi görmesi bir hastalıktır!

Maalesef, ilacı yok!

Hele birde “ayrışma”, “ayrıştırma” ideolojisinin militanı ise, ‘salgısı’, ‘algısından’ daha yoğun!

Uzatmayalım, anlaşılır bir dille,’ ‘İnce’lterek, söyleyelim o halde:
“Çıkmış yenilmiş, çıkmış yenilmiş, yenilmiş de yenilmiş! Üstüne, ‘sırtından’ bir de hançer yemiş, hala…!
“Kalın kalın konuşmak ne bayım?!”

‘Aymak’ da bir erdem, elbette!

‘Yokuşlarda susayarak’ çıkanlarla değil, Kartalların pençelerinde çıkanlarla, imtihan ediliyoruz!

İsterdim ki, bütün fraksiyonlardan uzak, ideolojilerin çıkmaz sokaklarından arî, ülkenin birliği, milletin geleceği vizyonunda, uzlaşmacı, birleştirici, bütünleştirici, ‘ortak aklın’ mimarları olsunlar!

Herkes için, herkese dair…
Gül dikip, Türkiye’yi kucaklayarak, ‘tecrübeyi’ paylaşmak varke, diken dermek niye?!

Kuzeyden, güneye barutun koktuğu, kanın değersiz, bölgenin can pazarına dönüştüğü, insanların böcek bakışına indirgendiği, ‘yeni normal’ ‘kritikte’ hemde!…

Türkiye’ye, başka bir dil gerek!

Adı Kemâl olmakla kemâl; Ârif olmakla ârif olunmuyor netekim!

Mevzu uzun..
Yara derinde..