Bol Alkış, Hiç Para

         Tiyatronun karın doyurmadığı günlerdi. Hoş, hala değişen bir şey yok ya olsun. Neyse, efendime söyleyeyim yine oyunumuzu oynamış ve yine paramızı alamamıştık. Oyunu oynayacağımız alana gelişimizde bizi ilgiyle karşılayanlar, çaylar kahveler ikram edenler, siz sanatçınız, aydınsınız, kıl tüy diyenler, iş paraya gelince “bugün git yarın gel” demeye başlamışlardı. Biz de, o günden sonra daima sürekli dediklerini yaptık. Bugün gittik yarın geldik. Ancak sonu hep hüsranla sonuçlanıyordu.

Bu anlamsız saçmalık sürdükçe, ilgim kuvvetim azalıyor, mesleğimden soğuyordum. Ancak bir kere bulaşmıştı virüs, her ne olursa olsun vazgeçemiyordum. Bir şeye ne kadar emek verirsen, ondan uzaklaşman da o kadar zor olur. Bir annenin, evladı ne yaparsa yapsın onu bağrına basması da bundandır. O kadar emek harcamıştır ki evladına, onu öylece bırakıp gidemez. Tiyatro benim için, emek verdiğim bir çocuktu. Öylece bırakıp gidemezdim. Yine de yaşamak için para gerekiyordu. Üstelik ailemle kavga edip duruyordum. Onlar doğru düzgün bir iş bulmamı salık veriyorlardı bana, bense usanmadan yeni oyunların hayalini kuruyordum. Bu saçma yaşam, böylece sürüp gidiyordu. Rahmetli babamla, bir milyon bilmem kaçıncı kavgamızdan sonra, ona söz vermiştim. Bu sefer paramızı alacaktık. O akşam eve paramı almış olarak gelecektim. Hiç umudu olmasa da “tamam” dedi babam.

Oyun oynandı. Akşam da oldu. Ancak para yine yoktu. Sözler verildi, sırtlar sıvazlandı, öpülerek evin yolunu tuttum. Gizlice, kimseye fark ettirmeden odama geçtim.  Odama geçer geçmez, bu gecenin bitmesi için dua ettim. Bir müddet duam kabul olmuş gibi oldu. Yarım saat geçti geçmedi, içeriye babam girdi. Sadece baktı bana. Baktığında zaten her şeyi anlamıştı. Yine de benden duymak için sordu.

Ne oldu? Oynadınız mı oyununuzu?

Oynadık baba.

Eee, sonuç?

Sonuç. Her şey çok güzeldi.

Paranızı aldınız mı?

Çok alkışlandık baba. Herkes çok beğendi oyunu. Oyun sonunda bir sürü insan bizi tebrik etti.

Paranızı almadınız değil mi?

Hayır. Ama yine diyorum çok beğenildi oyun. Oyun sonunda dakikalarca alkışladılar bizi.

İyi. O alkışları annene ver. Yarın bize buğulama yapsın, hep birlikte afiyetle yeriz.

Döndü gitti babam. O gece anladım gerçeği. Ne yaparsan yap,  ekonomik anlamda bir gelirin, tutunacak bir dalın yoksa yaptıklarının hiçbir manası, anlamı yok.  O gece sabaha kadar bunları düşündüm. Bir de yarın sabah oynayacağımız oyunu… Yani değişen hiçbir şey yoktu. Dedim ya bir kere bulaşmıştı virüs. Artık dönüşü yoktu.